Ending of Xanadu

Citizen Kane, Orson Welles, 1941

P.I.P. Michael Jackson

Sylvia Plath - Daddy

Daddy

You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time---
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend

Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot , your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene

An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.
I have always been sacred of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You----

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackb oard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Me inkampf look

And a love of the rack and the scre w.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.

If I've killed one man, I've killed two---
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm th rough.

Jacques Brel - Ne Me Quitte Pas

Ο θάνατος είναι ένα πρόβλημα. Οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 14/02/09 με τίτλο:

Εξοικείωση με τον θάνατο μέσω θεάματος

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/02/2009_303463

Φαίνεται πως υπάρχουν πολλές φαντασιώσεις που διεγείρουν την περιέργειά μας για το μυστήριο του θανάτου. Οι άνθρωποι ανάμεσα στα ζωντανά όντα γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν και έχουν συνείδηση ότι μπορεί να συμβεί αυτό κάθε στιγμή. Παλιότερα στον δυτικό κόσμο πίστευαν στο αμαρτωλό του σώματος και στη βεβαιότητα της μετά θάνατον ζωής. Οι αρρώστιες και οι κακουχίες εξοικείωναν τους ανθρώπους στην θέα του νεκρού σώματος. Η θλίψη και το πένθος ήταν γνώριμα αισθήματα και αποδεκτά. Σήμερα χωρίς πίστη στην μελλοντική ζωή, με την βελτίωση της δημόσιας υγείας και της προληπτικής ιατρικής, η θέαση του φυσικού θανάτου είναι ασυνήθιστη και η διαδικασία της φθοράς και της αποσύνθεσης αποκρουστική και πνιγμένη στην σεμνοτυφία. Αντίθετα η μαζική και διαμεσολαβημένη θέαση στον βίαιο θάνατο υποκαθιστά το αίσθημα του πόνου και της θλίψης και η προσοχή κατευθύνεται στην πράξη και στην εικόνα. Έτσι η εμπειρία της εικόνας σωμάτων ακέφαλων, πεπτοκότων, κρεμασμένων και καμένων καταλήγει ενοχική απόλαυση που ο ακόρεστος θεατής της, συνιστά μια αγορά στη διάθεση του διαμεσολαβητή. Τίποτα δεν φαίνεται να διαρκεί. Όλα έρχονται και πάνε ή γίνονται βαρετά ή σε φέρνουν σε δύσκολη θέση όταν διαρκούν για πολύ. Όταν τα πράγματα εξαφανίζονται από το οπτικό μας πεδίο η κατάσταση δεν είναι αβάσταχτη ούτε ιδιαιτέρως συγκλονιστική.
Σύμφωνα με τους New York Times, μια αμερικάνικη εταιρεία αγόρασε νεκρά σώματα από το Dalian Medical University της Κίνας, για 25 εκατομμύρια δολάρια. «Όλοι τους πέθαναν από φυσικά αίτια και δεν είχαν κανένα συγγενή να τους αναζητήσει. Τα μεταχειριστήκαμε με πολύ σεβασμό. Αποκτήθηκαν όλα νόμιμα» δήλωσε ο εκπρόσωπος της εταιρείας.
Τι είναι αυτό που κάνει την σύσταση μιας εταιρείας να δαπανήσει τόσα χρήματα για να αγοράσει και να επεξεργαστεί ανθρώπινα πτώματα ; Η πολιτικώς ορθή διαχείριση των σωμάτων, η επίφαση μιας περιπέτειας γνώσης και ομορφιάς δικαιολογεί το εγχείρημα; Η υλικότητα των σωμάτων έτσι όπως αυτά παρουσιάζονται διερευνάται επί της ουσίας και επιτρέπει την αναγνώριση του διαφοροποιημένου σώματος και του τρόπου με τον οποίο αυτό βιώνει και βιώνεται, σηματοδοτεί και σηματοδοτείται; Στην θέαση αυτών των σωμάτων μπορείς να συναντήσεις μια μοναδική εμπειρία. Αλλά το νόημα τους μπορεί να είναι ένας τόπος πολιτικής διαμάχης και διεκδίκησης πάνω στον έλεγχο, στη ρύθμιση και την επιτήρηση του ανθρώπινου σώματος. Για παράδειγμα το να παίρνεις από τα αζήτητα ένα ξένο και άγνωστο νεκρό σώμα κινέζου, τοποθετώντας το στο βάθρο με ρακέτα του τένις, παρά το γεγονός ότι συνιστά έναν τρόπο σωματικής καταγραφής, η μοναδικότητα της αποτύπωσης είναι δυνατόν να αλλοιωθεί και να παραπλανήσει. Η θνητότητα ίσως δεν χρειάζεται να αποδομηθεί. Το βλέμμα των θεατών-θνητών πρέπει να την βιώσει.
Σε μια αφήγηση της γυναίκας του, ο Ντοστογιέφσκι, όταν επισκέφτηκαν το μουσείο της Βασιλείας και καθώς στεκόταν μπροστά στο «σώμα του νεκρού Χριστού» του Χολμπάιν του νεότερου της δήλωσε ότι βλέποντας αυτό το έργο κινδυνεύει να χάσει την πίστη του.

Βασίλης Βλασταράς
Φεβρουάριος 2009